Podsumowanie sezonu halowego 2021/22

Mamy maj. Za kilkadziesiąt godzin rusza liga letnia…ale bez podsumowania halówki nie ma co zaczynać ;)

8. Manhattan Team.

Kolejny sezon chłopaków, kiedy okupowali doły tabeli. Ale nawet zajęcie ostatniego miejsca w tabeli w tym sezonie nie było w ich wykonaniu tak beznadziejne jak w przeszłości. Po pierwsze ten zespół prezentował się zupełnie inaczej niż w minionych sezonach – miał często jakąś ikrę, miał błysk, miał zawodników którzy potrafili się na boisku zachować i zrobić coś ciekawego. Manhattan miał charakter w tym sezonie, niósł z sobą chaos i siał strach…często tylko przez pierwsze minuty – ale były to minuty, w których rywale musieli się bardzo trudzić by nie skończyć jak Budziłowo… No właśnie, mecz z Budziłowem. Nastąpił po naprawdę dobrym okresie dla Manhattanu – co prawda punktowo nie było dobrze ale już wizerunkowo coraz lepiej. I przyszedł mecz z Budziłowem. Wygrany, wyszarpany, wywalczone punkty, kiedy wszyscy przecierali oczy ze zdziwienia. Te pytania po wszystkim – czy teraz będzie lepiej, czy odpalą, jak zagrają tak już z każdym? A tydzień później? Sami zostali zmiażdżeni. Na osłodę, po sezonie zostanie im pamiątka po pokonaniu Zielińca w pojedynku, który był jak horror, pokonaniu Budziłowa kroczącego pewnie w tamtym momencie po obronę tytułu…i na koniec- pokonanie Blue Wariatos – tak na poprawę humorów.

7. Blue Wariatos

Kiedy myślimy o ich ostatecznym wyniku to pozostaje uczucie jakiegoś wielkiego niedosytu. Wpływ na to ma pewnie ten stały komentarz po ich meczach „grali ładnie ale przegrali”. Fajnie potrafili urywać punkty faworytom – taki remis z TW był porażający. Ale też generalnie schodzili z boiska pokonani…mimo, że o ich grze mówiło się dobrze. Przeciwnikom potrafili zaaplikować po kilka bramek, ale zawsze bardziej razili w obronie. I ciężko za te straty bramek winić konkretnych zawodników – to raczej była słabość zespołu, że mało konsekwentnie bronił, że niedojrzale wychodził z opresji, że potrafił tracić bramki seriami. Może też był to jakiś sezon przejściowy? W grze Wariatów pojawiła się agresja jakiej wcześniej nie widziano, kilku zawodników okazało się charakternych (czasami aż za bardzo) i nie potrafiło pogodzić się z porażką. Był też kilka razy taki scenariusz, kiedy Blue radzili sobie wręcz doskonale, prowadzili albo mieli minimalna stratę…i nagle w końcówce spotkania tracili seriami gole. To chyba nie wynikało z braku charakteru ale z braku jakiegoś pomysłu na tą część meczu. Często Wariatos razili również w początkach swoich spotkań…nonszalancją, zaspaniem, brakiem komunikacji. Budzili się po kilku minutach i gonili rywali..dopadali ich i w ostatnich minutach znów odpuszczali, dekoncentrowali się, para szła w gwizdek.

6.Dream Team Września

Mocno można było oczekiwać po Teamie, że namiesza. W końcu nazwa zobowiązuję. Ale tak na serio, zespół z „Września” w nazwie miał prawo straszyć potencjałem. Na „postraszeniu” się skończyło. Dlaczego? Przyczyn mogło być kilka. Dream Team był w tych rozgrywkach często jak pancerna maszyna. Potrafił się bronić czy atakować, póki nie został nadmiernie ostrzelany i unieruchomiony. Kiedy chłopaki z Wrześni miały siły potrafiły się stawiać każdemu. Rzadko kiedy wychodzili na spotkania bez woli walki (może z dwa mecze takie się zdarzyły). Inna sprawa, że sił potrafiło im bardzo szybko brakować, mało kto potrafił poskładać ich taktycznie i często kończyło się rozbieganym zagubionym spojrzeniem bramkarza, który zostawał sam jako ostatnia reduta. Były momenty w grze Teamu, kilka akcji prosiło się o „cmokanie” z podziwu. Dobrze czuła się też Września jeśli rywal szedł z nimi na przepychanie, siłowanie, jeśli starał się grać fizycznie. Tylko mało kto próbował to robić. Ostatecznie Dream Team porozstawiał po kontach zespoły, które zajęły miejsca za nimi. Świetne były ich mecze z Tornado (oba) i z Wariatos. Kilka spotkań miało prawo być lepszymi ale często brakowało pary w końcówce.

5. Tornado Raptors Kołaczkowo

Beniaminek. Ale wszedł w ligę bez kompleksów. Przynajmniej taki był początek. Już w pierwszych derbach zawodnicy Tornado namieszali…później było ciekawiej. Punkty może w tabeli nie rosły za bardzo ale dobre wrażenie było cały czas. I nawet kiedy przyszedł dołek formy, gdzieś po połowie sezonu, w momencie kiedy na mecz czy dwa nie dopisał skład…nagle po tej zniżce Tornado wraca lepsze, silniejsze i niebezpieczniejsze. Prezentowali niczym nieskrepowaną radość futbolu. Nie kalkulowali a wymieniali się z rywalami ciosami jak wytrawni podwókowi „fajterzy” – i piszemy to z podziwem. Obrona? Jaka obrona – niech się tym martwi golkiper (świetny sezon tak na marginesie) my napierdzielamy do przodu. Z jednej strony totalna napierdalanka z uśmiechem naprzód, z drugiej naprawdę ciekawe akcje i umiejętności. Do lepszych wyników Tornado brakowało głównie jednego – wyrachowania, zimnej kalkulacji, umiejętności gry na czas. Gdyby umieli „zabijać mecz” tak jak ich derbowi rywale – kilka punktów na koncie byłoby więcej. Ale takie rzeczy przychodzą z czasem. Zresztą gra Raptorsów w Pucharze Boryny pokazuje jasno – podpowiedzi słuchać specjalnie nie muszą, mają własny pomysł na boiskowe wydarzenia i to wydaje się działać.

4. LZS Zieliniec

Ten zespół miał chyba najmocniejszą pakę na kartce. Wyglądało to naprawdę imponująco…ale z tego składaka czasami szło więcej dymu w gwizdek niż w silnik całej maszynerii. Miał Zieliniec mecze fantastyczne kiedy przecierało się oczy z zdumienia…potrafili odrabiać duże straty, potrafili stracić wielką przewagę, wygrywali rzutem na taśmę i przegrywali w niezrozumiałych okolicznościach. Jak na tak dobry personalnie skład – tracili zaskakująco dużo bramek. Miało chyba na to wpływ to, że w bramce nie było jakiejś stałości, że nie było stałości w składzie, że łatwiej im jako zespołowi było atakować niż się bronić. Było to widać doskonale w jednym z spotkań z Budziłowem, kiedy najpierw zszokowanych przeciwników wmontowali w parkiet…a później sami tracili wszelkie argumenty kiedy ciężar gry przeniósł się pod ich pole karne. I to potrafiło się powtarzać w innych spotkaniach. No i jak to Zieliniec – potrafił imponować ławką rezerwowych…i na ławce rezerwowych potrafiły być pustki.
Dużo niewykorzystanego potencjału, dużo możliwości…i szkoda dla zespołu, że nie miał czasu się zgrywać dalej, byłby z tej mąki niezły chleb.

3.Budziłowo

Sezon w wykonaniu Budziłowa obfitował w kilka zaskakujących momentów. Po pierwsze, Budziłowo nie było już tak niedostępne i poza zasięgiem rywali jak wcześniej do tego przyzwyczaili. Owszem, z większości opresji wychodzili z tarczą…ale też w kłopoty wpadali zaskakująco często. Po drugie zwycięstwa kosztowały ich wiele wysiłku i nerwów. Tak, nadal potrafili pracować z zaciśniętymi ustami…jednak częściej emocje potrafiły brać górę nad wszystkim. Po trzecie – ale to już mało zaskakujące – ten zespół się sypie bez swojego kluczowego zawodnika (J.Graczyk). Wystarczyło, że zabrakło go na jednym spotkaniu a polegli z ostatnim w lidze zespołem. Zresztą ta porażka to był szok i zimny prysznic…i wynik degradujący Budziłowo o jedną pozycje w tabeli.

Oczywiście wszystkie problemy Budziłowa daje się sprowadzić do jednej prostej przyczyny : krótka ławka. Z czterech poniesionych porażek, przynajmniej dwie to była konsekwencja barku sił w końcówce spotkania. Kontuzje czy sytuacje losowe wpływały na to, że czasami na ławce zasiadał tylko jeden zmienik. Niby norma w Budziłowie…ale w tym sezonie już to nie starczyło do mistrzostwa.

2. Sokolniki

Prawdopodobnie przeżyli największy szok już w swoim pierwszym spotkaniu z Budziłowem, kiedy ponieśli dość sromotną porażkę. Jako kibice chyba przywykliśmy do tego, że Sokolnikom przychodzi dość ciężko strzelić kilka bramek w meczu. A tu nagle, w pierwszym spotkaniu, kiedy trzeba było zacząć dobrze…przyszła taka wtopa. I właściwie pomogło to Sokolnikom trzymać koncentrację, skupiać się na grze i konsekwentnie przeć do celu. Problemy były z pozycją bramkarza, bo trzeba było ratować się zawodnikami z pola…ale kiedy już wszystko zaskakiwało, to maszyna szła bez potknięć. Potrafiły Sokolniki narzucić takie tempo w meczu, że rywale przecierali oczy ze zdumienia, szybkość napastników, szybkość przenoszenia piłki pod bramkę rywali była momentami porażająca. Przyjemnie się na to patrzyło, bo też był to momentami futbol jak na nasze warunki totalny.

Wicemistrzostwo to niby dobry wynik…ale nie dla Sokolnik i nie dla takiego składu osobowego w tym zespole. Tam zawsze idzie walka o najwyższy stopień pudła. Tym razem nie wyszło – dwie porażki z Budziłowem, jedna z Zielińcem i remis z TW, to była za wielka strata punktowa.

1.TW Kołaczkowo

W latach dawno minionych TW było znane z tego, że zawsze posiadało najlepszą defensywę w lidze. Przez kilka ostatnich sezonów rzadko kiedy był to realny widok ale w tym to powróciło i zaraz był efekt. Kołaczkowo spokojnie robiło swoje ale mistrzostwa nie było pewne długo, zwyczajnie inne zespoły nie gubiły punktów na tyle intensywnie by przewaga była bezpieczna. Mimo to na dwie kolejki przed końcem TW siadło już pewnie na tronie.

Kołaczkowo grało cały sezon równo ale w każdym meczu miało pod górkę, w każdy meczu rywal był wybitnie zmotywowany i w każdym meczu były momenty, w których Kołaczkowo przeżywało kryzys. Równa była ławka rezerwowych. Nieobecność jednego zawodnika nie powodowała degrengolady całego zespołu. Przykłada? Pierwsze spotkanie z Budziłowem – bez trzech podstawowych zawodników TW wygrało, albo kontuzja wyłączyła bramkarza a drugi wypadł na trzy mecze przez grafik w pracy…znalazł się pewny zawodnik z pola, który dał nowe opcje taktyczne. Poukładany równy skład był wielkim atutem TW. Zawodnicy z Kołaczkowa nie załamywali rąk jak musieli gonić wynik, nie kłócili się kiedy nie szło im przez jakąś część meczu, nie panikowali. To nie był idealny sezon, nie obyło się bez spektakularnych wpadek, bramek trudnych do wytłumaczenia, czy nawet kompromitujących zagrań. Suma na koniec sezonu była jednak zdecydowanie na plus…i to mistrzowski plus. Po kilku latach mistrzostwo wróciło do Kołaczkowa a już naprawdę długo czekało na nie TW Kołaczkowo.

Najlepszy zawodnik : Jakub Graczyk (Budziłowo)

Najlepszy Bramkarz : Hubert Piotrowski (Budziłowo)